Ömrümden ömrün geçer ömrüme..ömrümüzce..



kederliyim,
kendi kendine konuşan/deliyim
ölüyorum
mecburum kapına dayanmaya şiirim
yürek tımarhanesinden bir serseri belle beni
bir şair bozuntusu..rotasızım..sana attım demir
varsın burda boğulsun_im

ama sor bana neden?
neden suretiyle böyle haşır neşir?
öyle dedi. sevgilim;
''ben sende kayboldum''
ceylanım,sevgili içim söyle bana
beni paklar mı teneşir?

o halde sadece içimde sarmaş dolaş
sere serpe onunla kederli tahtımızda
ve kimbilir neler yazılmış alnımıza?
o halde sadece en derinimde
yalnızız..kıymetlim ve ben
uçuşur sevdalı melekler
papatyadan taçlarıyla zihnimde...

kandiller söndüğünde...
yukardan bakınca insanlar karınca misal
yüzümü cama yaslar izlerim
yaşam, aynı filmi yüz milyon kez oynatır
herkes kendi yükünü taşır,
sırtında aşını ve aşkını kalbinde
pencereden bakar hislenirim...
ufacık tefecik karınca insan
hey hayat! ! ! ......ölüyorum an be an...

ama sor bana neden,neden?
iri tesbihler gibi akıp çenemde toplanır yaşlar?
sabahla birlikte göğsümün altında
bir volkan açtı yumulu gözlerini
çapaklı gözlerinden kırmızı lavlar aktıkça içime
düştükçe içime o mavi kirpik..bir alev gibi/ateş
ah, ne vardı ‘’hiç’’ doğmasaydı güneş!

ömrümden sesin geçer sabahıma
''sevgilim,gün ağarmak üzere''

ah ben kederliyim,
kendi ördüğü ağa takılmış
şaşkın alık balık...
ayrı yönlere yüzen...
budur beni üzen
ayrı yönlere yüzen...
alık (b) alık
şaşkın alık balık..
ah ben kederliyim,
çırpınırım...ölmemek için..
asıl budur beni üzen! ! !